Lynchian Eccentricities: rzadka rasa we współczesnym kinie

W tym artykule bada trwałe dziedzictwo Davida Lyncha, filmowca, którego unikalny styl pozostawił niezatarty ślad w kinie. Zaczyna się od podkreślenia kluczowej sceny z Twin Peaks , pokazując zdolność Lyncha do zestawiania przyziemnych z niepokojącym, znakiem rozpoznawczym jego pracy. Następnie utwór zagłębia się w koncepcję „Lynchiana”, terminu wymyślonego w celu opisania niepokojącej, podobnej do marzeń jakości, która przenika jego filmy.

Autor twierdzi, że „lynchian” wykracza poza zwykłe elementy stylistyczne, obejmujące szersze poczucie niepokoju i dezorientacji. Ilustruje to porównanie z innymi stylami reżyserskimi, takimi jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish”, które są łatwiej zdefiniowane przez określone techniki, podczas gdy „Lynchian” oddaje bardziej nieuchwytną, wszechobecną atmosferę.

Dyskusja rozciąga się na różnorodną filmografię Lyncha, w tym Eraserhead , The Elephant Man , Dune i Blue Velvet . Każdy film jest analizowany pod kątem unikalnej mieszanki surrealizmu, mrocznego humoru i niepokojących obrazów. Dune, pomimo niespokojnej produkcji, jest podkreślona jako wyraźnie lynchian, nawet pod pseudonimem Alana Smithee. Artykuł dotyczy również Twin Peaks: The Return , podkreślając sprzeciw Lyncha konwencjonalnych struktur narracyjnych i jego niezachwiane zaangażowanie w jego artystyczną wizję.

Artykuł dalej bada wpływ pracy Lyncha na współczesnych filmowców, powołując się na przykłady, takie jak Jane Schoenbrun Widziałem między innymi The TV Glow , Yorgos Lanthimos, Robert Eggers The Lighthouse i Ari Aster Midsommar . Filmy te, choć w sobie wyraźne, dzielą podobną niepokojącą atmosferę i eksplorację niesamowitej, odzwierciedlając estetykę „lynchian”.