Angklung Instrument

อังกะลุง: ดนตรีพื้นเมืองอินโดนีเซียที่น่าหลงใหล

อังกะลุง เครื่องดนตรีซุนดาดั้งเดิม ชื่อของมันมาจากคำว่า "อังคลุง-อังคลุง" ซึ่งบรรยายถึงการเคลื่อนไหวของผู้เล่นตามจังหวะ และ "กลุง" ซึ่งเป็นเสียงที่มีลักษณะเฉพาะ ตัวโน้ตที่สวยงามถูกสร้างขึ้นจากหลอดไม้ไผ่ขนาดต่างๆ บรรเลงร่วมกันเพื่อสร้างทำนองที่กลมกลืน

ไม้ไผ่สีดำ (Awi Wulung) หรือไม้ไผ่ Ater (Awi Temen) โดยทั่วไปจะใช้สีเหลืองเมื่อแห้ง ท่อไม้ไผ่ขนาดต่างๆ สองถึงสี่ท่อถูกประกอบและผูกโดยใช้หวาย

วิธีเล่นอังกะลุง

วิธีการเล่นอังกะลุงนั้นค่อนข้างง่าย: จับกรอบด้านบนแล้วเขย่าด้านล่าง เทคนิคพื้นฐานสามประการ ได้แก่:

1. กู่ลุง (การสั่นสะเทือน): เทคนิคที่พบบ่อยที่สุด เขย่ากระบอกไม้ไผ่ไปทางซ้ายและขวาซ้ำๆ
2. เซ็นต็อก (จอนทัก): ใช้นิ้วดึงกระบอกไม้ไผ่อย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดเสียงที่สั่นสะเทือน
3. เต็งเคป: สั่นหลอดหนึ่ง กดอีกหลอดค้างไว้เพื่อให้ได้ยินเพียงเสียงเดียว
อังกะลุงประเภทต่างๆ

เมื่อเวลาผ่านไป อังกะลุงประเภทต่างๆ ก็ได้พัฒนาขึ้นในอินโดนีเซีย:

มาจากบาดุย เล่นเฉพาะในพิธีปลูกข้าว และทำโดยชนเผ่าบาดูยในเท่านั้น
1. อังกะลุงรืก:
ประกอบระบำ Reog Ponorogo เสียงดังและมีโน้ตเพียง 2 ตัวเท่านั้น มักใช้เป็นของตกแต่ง (หรือที่เรียกว่า คลองกลอก)
2. อังกะลุง ด็อกด็อก โลจอร์:
ใช้ในประเพณีด็อกด็อก โลจอร์ ซึ่งเป็นเครื่องบรรณาการแก่ข้าว ซึ่งยังคงอนุรักษ์ไว้โดยชุมชน Kasepuhan Pancer Pangawinan ใน Banten Kidul ผู้เล่นหกคน สองคนเล่น Dogdog Lojor และอีกสี่คนเล่นอังกะลุงใหญ่
3. อังกะลุงบาเดง:
มีพื้นเพมาจากการุตสำหรับพิธีกรรมปลูกข้าว จากนั้นหน้าที่ของมันก็เปลี่ยนไปมาประกอบกับการดะวะห์ของอิสลาม ต้องใช้อังกะลุง 9 ตัว (ไข่ละ 2 ตัว เคเซอร์ 1 ตัว รังไข่ 4 ตัว ลูก 2 ตัว สุนัข 2 ตัว และเจมบยอง 2 ตัว)
4. อังกะลุงผาแดง:
ได้รับความนิยมโดย แดง โสติญญา (พ.ศ. 2481) ดัดแปลงให้มีเสียงไดโทนิกเพื่อให้สามารถเล่นกับเครื่องดนตรีสมัยใหม่ได้ การพัฒนาดำเนินต่อไปโดย Handiman Diratmasasmita และ Udjo Ngalagena เพื่อแนะนำอังกะลุงสู่เวทีระหว่างประเทศ