DOOM: Dark Ages inspirowane przez Eternal's Marauder

Kiedy reżyser Hugo Martin ujawnił, że mantra dla Doom: The Dark Ages była „stań i walka” podczas dewelopera Xbox Direct na początku tego roku, natychmiast wzbudziło moje zainteresowanie. Ta koncepcja wyraźnie kontrastuje z poprzednią grą ID Software, Doom Eternal, która kwitła w szybkim, nieustępliwym ruchu w walce. Jednak w wiecznym jest jeden wrog, który ucieleśnia etos „stań i walka” - Huncwot. Ten przeciwnik, choć podzielony między graczami, jest moim ulubionym. Uświadomienie sobie, że Doom: Walka Dark Eges obraca się wokół reagowania na jasnozielone światła, podobnie jak pokonanie Maraudera, przypieczętowało mój entuzjazm do gry.

Zapewniamy, że ciemne wieki nie ogranicza cię do frustrującego pojedynku podobnego do marudera Eternala. Podczas gdy wprowadza Huntera Agaddona, który dzierży kuloodporną tarczę i zapewnia ataki leszczowe, esencja trudnych spotkań Eternal przenika całą listę wroga. Zasady projektu Maraudera zostały ponownie wyobrażone i zintegrowane z podstawowym systemem walki w ciemnych wiekach. W konsekwencji każda bitwa oferuje strategiczną głębię konfrontacji Huncwotów bez takiego samego poziomu podrażnienia.

Huncwot wyróżnia się jako nietypowy wrog w ramach zagłady wiecznej. Zazwyczaj walka Eternal polega na rzucaniu się wokół areny, wysyłania słabszych wrogów, jednocześnie żonglując większymi zagrożeniami. Gra jest często opisywana jako wyzwanie zarządzania, co wymaga skutecznego żonglowania prędkością, przestrzenią i bronią. Jednak Marauder zakłóca tę dynamikę, wymagając niepodzielnej uwagi. Spotkania z tym potężnym, wrogiem, wrogiem toporem są zwykle jeden na jednego, ale kiedy pojawia się wśród większej walki, najlepszą strategią jest uniknięcie ataków, jasne otaczające wrogów, a następnie zaangażowanie bezpośrednio.

Huncwot Doom Eternal jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych wrogów w historii FPS. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

„Stanie i walka” nie oznacza pozostania stacjonarnego; W Doom Eternal chodzi o zapewnienie kontroli nad przestrzenią walki poprzez strategiczne pozycjonowanie. Bliskie spotkania z Marauderem mogą skutkować niszczycielskim wybuchem strzelby, przy jednoczesnym utrzymaniu zbyt dużej odległości zapraszania pocisków. Kluczem do pokonania Maraudera jest czekanie na huśtawkę topora; Jest to tylko wrażliwe podczas kręcenia tego ruchu, sygnalizowanego przez błysk jasnozielonej w oczach. To krótkie okno jest okazją do złożenia obrażeń, ponieważ jego tarcza energetyczna odchyla wszystkie ataki.

W Doom: The Dark Eges ten jasnozielony sygnał odgrywa również kluczową rolę. Oddając hołd oryginalnej grze, Demony uwolnione w salonie pocisków przypominających Bullet Hell. Wśród tych salw znajdują się specjalne zielone pociski, które Slayer Doom może parować za pomocą nowej tarczy, wysyłając je z powrotem do ich źródła. Początkowo służy to jako taktyka obronna, ale wraz z odblokowaniem systemu tarczy Rune, Parrying staje się potężną strategią ofensywną, oszałamiającymi wrogami z błyskawicą lub wyzwalającą armatę ukierunkowaną na automatyczne.

Prowadzenie pola bitew Dark Ages obejmuje serię skoncentrowanych potyczek jeden na jednego z różnymi potężnymi demonami. Podczas gdy przetrwanie nie obchodzi się wyłącznie na reakcję na zielone światła, opanowanie runi tarczy sprawia, że ​​parowanie istotnej części arsenału. Integracja tego ze strategią bojową ujawnia podobieństwa z walkami Eternal Marauder - musisz znaleźć optymalną odległość, ponieważ demony nie wystrzeliwują z bliskiej odległości i ustawić się, aby złapać zielone kule, kiedy się pojawią. Szybkie reakcje są potrzebne do wykonania parry, co wymaga ciągłego skupienia.

Obecność Maraudera w Doom Eternal była często krytykowana za zakłócenie przepływu gry. Wymagało to innego podejścia od taktyk stosowanych przeciwko innym wrogom, dlatego to doceniam - wymusza zmianę strategii podobną do zmiany baletu na przerwanie. Doom Eternal przekroczył granice rozgrywki FPS, rzucając wyzwanie graczom do przemyślenia zarządzania zasobami, wyborem broni i zaangażowania walki. Marauder zakwestionował te nowe normy, przedstawiając ostateczny test. Chociaż lubię to wyzwanie, rozumiem, dlaczego wielu uważa to za frustrujące.

Łowca Agaddona może być najbardziej wrogiem przypominającym maruder w ciemnych wiekach, ale każdy demon ma trochę najbardziej przerażającego wroga Eternal. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

DOOM: The Dark Eges rozwiązuje ten problem, tkając różne „tańce” walki w tkaninę jej bitew. Każdy główny typ wroga ma unikalny zielony pocisk lub atak w zwarciu, wymagający dostosowanego podejścia. Na przykład Mancubus strzela szeroką energię z zielonymi „filarami” na końcach, co wymaga splotu do parowania każdego z nich. Pusta wysyła salwy śmiertelnych sfer, wzywając cię do pobiegła i odrzucania ich, jakby były piłkami tenisowymi. Revenant, bardziej przypominający Maraudera, pozostaje niewrażliwy, dopóki nie odrzucisz zielonych czaszek wypuszczonych z wyrzutni ramion.

Z każdym demonem wymagającym wyraźnego ruchu i wzorców reakcji, wprowadzenie nowych wrogów wydaje się płynne. Chociaż Agaddon Hunter i Komodo stanowią poważne wyzwania związane z intensywnymi atakami w zwarciu, gracze są dobrze zorientowani w adaptacji, zanim napotykają tych wrogów. Nie było tak w przypadku Maraudera w Eternal, gdzie ustalone zasady koncentrowały się na użyciu właściwej broni dla każdego demona, a nie na pozycji i taktyce oparte na reakcji potrzebne do jego pokonania.

Projekt Maraudera nie był problemem; To raczej nieoczekiwana natura, która zaskoczyła graczy. Doom: The Dark Ages przygotowuje graczy do podobnej mechaniki, czyniąc walkę opartą na reakcji podstawowym aspektem gry, a nie nagłe wyzwanie w średnim meczu. Podczas gdy okno Parry jest bardziej wybaczające niż błysk oka Maraudera, nawet przy wyższych trudnościach, podstawowa koncepcja pozostaje - angażując wrogów we właściwym momencie, gdy zielone światło sygnalizuje twoją szansę. DOOM: The Dark Eges reinterpretuje te pomysły w nowy sposób, ale pozostają one wyraźnie rozpoznawalne. Stoisz i walczysz.